X
Πρόκειται για μια πάθηση, η οποία αν αμεληθεί, ενέχει τον κίνδυνο μερικής παράλυσης.
Σήμερα, αντιμετωπίζεται με σύγχρονες μεθόδους χειρουργικής, που διασφαλίζουν τις μικρότερες τομές με τη μεγαλύτερη δυνατή χειρουργική ακρίβεια.
Σπονδυλολίσθηση ονομάζεται η μετατόπιση (ολίσθηση) ενός σπονδύλου πάνω από έναν άλλο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αυλός, ο οποίος σχηματίζεται στο πίσω μέρος των σπονδύλων, να στενεύει δραματικά στο σημείο της ολίσθησης, με συνέπεια να πιέζει τα νεύρα και να προκαλεί σπονδυλική στένωση.
Η σπονδυλολίσθηση μπορεί να εμφανιστεί ήδη από την εφηβεία, όμως, οι περισσότεροι ασθενείς φτάνουν στο σημείο να κάνουν κάτι για το πρόβλημά τους αρκετά αργότερα, στις ηλικίες μεταξύ 40 και 50 ετών.
Αποτελεί ένα αίτιο οσφυαλγίας και στένωσης με πολύ συγκεκριμένο ανατομικό χαρακτηριστικό, το οποίο συνήθως χρειάζεται περαιτέρω παρέμβασης.
Ναι. Η πιο χαρακτηριστική μορφή σπονδυλολίσθησης είναι αυτή που οφείλεται σε ένα μικρό σπάσιμο σε μια κρίσιμη περιοχή του σπονδύλου, το οποίο δημιουργεί αυτήν την αστάθεια και επιτρέπει την πρόσθια ολίσθηση του σπονδύλου λόγω της δύναμης της βαρύτητας.
Υπάρχει η συγγενής σπονδυλολίσθηση, στην οποία το πρόβλημα το έχει ο ασθενής από τη γέννησή του, καθώς και η εκφυλιστική σπονδυλολίσθηση, η οποία έρχεται με τη φθορά του χρόνου.
Σε ακραίες και παραμελημένες μορφές της, η σπονδυλολίσθηση μπορεί να προκαλέσει σοβαρά νευρολογικά συμπτώματα, τα οποία φτάνουν μέχρι τη μερική παράλυση και την απώλεια ελέγχου ούρησης και αφόδευσης.
Το πρώτο σύμπτωμα είναι οι πόνοι στη μέση (οσφυαλγία). Σε άτομα νεαρής ηλικίας μπορεί να προκαλέσει μυϊκό σπασμό ειδικά στους προσαγωγούς, με αποτέλεσμα οι έφηβοι με αυτό το πρόβλημα να περπατούν με σφιγμένους προσαγωγούς, λυγισμένα γόνατα και σκύβοντας προς τα εμπρός.
Μόλις ξεκινήσουν να πιέζονται τα νεύρα, τότε τα συμπτώματα είναι πόνος, μυρμηγκιάσματα κι αδυναμία στα πόδια.
Η διάγνωση της σπονδυλολίσθησης γίνεται με απλή ακτινογραφία και ίσως και αξονική τομογραφία, καθώς η τελευταία απεικονίζει καλύτερα το σπάσιμο στην κρίσιμη περιοχή του σπονδύλου σε άτομα που δε φαίνεται πολύ καλά στην ακτινογραφία.
Αν υπάρχουν πόνοι στα πόδια απαιτείται μαγνητική για να φανεί ποια είναι τα νεύρα που πιέζονται και σε ποιο βαθμό.
Στις πιο ήπιες μορφές ακολουθείται συντηρητική αγωγή, κατά την οποία χορηγούνται στον ασθενή αντιφλεγμονώδη κι αναλγητικά φάρμακα, ενώ παράλληλα συστήνεται και φυσικοθεραπεία. Η τελευταία είναι πολύ σημαντική γιατί ειδικά σε νέα άτομα, το μυϊκό σύστημα μπορεί ως ένα βαθμό να αντισταθμίσει το οστικό πρόβλημα. Αν καταφέρουν οι ασθενείς και αποκτήσουν ένα καλό μυϊκό σύστημα γύρω από το πρόβλημα, τότε επιτυγχάνουν μια φυσική «ναρθηκοποίηση» γύρω από τους σπονδύλους, η οποία βοηθά σημαντικά στο πρόβλημα.
Αν αποτύχει αυτή η αγωγή ή το πρόβλημα είναι μεγάλου βαθμού, τότε μοναδική λύση είναι η χειρουργική αντιμετώπιση.
Η σπονδυλολίσθηση αποτελεί ανατομικό πρόβλημα και απαιτεί ανατομική λύση. Με απλά λόγια, θα πρέπει να αποκατασταθεί το φυσιολογικό σχήμα της σπονδυλικής στήλης, να σταματήσει η μη φυσιολογική κινητικότητά της και να αποσυμπιεστούν πλήρως τα νεύρα που πιέζονται από την ολίσθηση των σπονδύλων.
Αυτό επιτυγχάνεται αποκλειστικά και μόνο με επέμβαση σπονδυλοδεσίας.
Υπάρχει η κλασική ανοικτή μέθοδος σπονδυλοδεσίας, κατά την οποία κόβουμε τους μύες και αποκαλύπτουμε το κόκκαλο από πίσω. Κατόπιν περνάμε τις διαυχενικές βίδες, ανατάσσουμε την σπονδυλολίσθηση, αποσυμπιέζουμε τα νεύρα και σταθεροποιούμε το σύστημα στη σωστή θέση.
Η σύγχρονη τάση είναι να αφαιρείται επίσης ο δίσκος πλήρως και στη θέση του να μπαίνει μόσχευμα και κλωβός στήριξης.
Αυτά όλα μπορούν να γίνουν, όμως και διαμέσου οπών με τη βοήθεια ακτινοσκοπικού ελέγχου και ειδικών εργαλείων και ειδικών εμφυτευμάτων, τα οποία διασφαλίζουν ελάχιστα επεμβατική προσέγγιση.
Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της σπονδυλοδεσίας είναι η χρήση ρομποτικής τεχνολογίας για την τοποθέτηση αυτών των εμφυτευμάτων με τον ασφαλέστερο δυνατό τρόπο και με τις μικρότερες δυνατές τομές. Η ρομποτική χειρουργική διασφαλίζει μικρό χειρουργικό τραύμα με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια.
Η τεχνολογία στα εμφυτεύματα έχει προχωρήσει πολύ. Πλέον εντός των δίσκων των σπονδύλων τοποθετούνται ειδικοί κλωβοί, οι οποίοι ανοίγουν μέσα στο δίσκο επιτρέποντας στο χειρουργό να φτάσει ως εκεί χωρίς μεγάλη προσπέλαση.
Αυτό συνεπάγεται μικρότερο τραύμα και μεγαλύτερη ασφάλεια κατά την επέμβαση.
Επίσης, υπάρχουν νέα εμφυτεύματα σε ότι αφορά τις βίδες της σπονδυλοδεσίας, που επιτρέπουν την τοποθέτηση των τελευταίων μέσω μικρότερων τομών, συμβάλλοντας επιπλέον στον περιορισμό του χειρουργικού τραύματος.
Όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις για την αποκατάσταση της σπονδυλικής στένωσης γίνονται με γενική νάρκωση.
Η επέμβαση της σπονδυλοδεσίας απαιτεί παραμονή στο νοσοκομείο από 2 έως 4 μέρες, ανάλογα με τη φυσιολογική κατάσταση του ασθενή.
Η επιστροφή στις φυσιολογικές δραστηριότητες μετά από επέμβαση σπονδυλοδεσίας είναι πάντα σταδιακή.
Σε μη χειρωνακτική εργασία μπορεί κανείς να επιστρέψει έπειτα από 6 ως 8 εβδομάδες μετά το χειρουργείο.
Από κει και πέρα, εφόσον όλα βαίνουν καλώς, μπορεί ο ασθενής να ξεκινήσει πιο βαριές εργασίες στους έξι μήνες μετά το χειρουργείο.
Το ασφαλέστερο, όμως, είναι να επιστρέφει κανείς σε πλήρη δραστηριότητα μετά από ένα έτος γιατί τότε θα έχει αντικατασταθεί το μόσχευμα με κανονικό οστό, που θα είναι αρκετά συμπαγές για να αντέχει όλες τις καταπονήσεις.
Θα πρέπει να τονιστεί, ότι ο χειρουργός δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γίνει η σπονδυλοδεσία, η οποία γίνεται φυσιολογικά από τον ίδιο τον οργανισμό.
Η σπονδυλοδεσία είναι γενικά είναι μια πολύ ασφαλής επέμβαση, από τις ασφαλέστερες επεμβάσεις της σπονδυλικής στήλης. Ωστόσο, υπάρχει μια ελάχιστη στατιστική πιθανότητα επιπλοκών από το χειρουργείο.
Η σοβαρότερη επιπλοκή, όλων, είναι η μερική παράλυση, η οποία ωστόσο τυχαίνει σε ποσοστό μικρότερο από το 1% των περιπτώσεων.
Μια άλλη επιπλοκή, όπως σε όλα τα χειρουργεία, είναι ο κίνδυνος μιας λοίμωξης, έναντι του οποίου λαμβάνεται προληπτικά αντιβίωση.
Η αποτυχία μιας επέμβασης σπονδυλοδεσίας μπορεί να οφείλεται σε δυο λόγους:
είτε γιατί δεν έγινε σπονδυλοδεσία, πιθανότητα που αυξάνεται κατακόρυφα αν ο ασθενής καπνίζει, ή επειδή δεν έγινε σωστή τοποθέτηση των εμφυτευμάτων.
Και στις δυο περιπτώσεις απαιτείται αναθεώρηση του πρώτου χειρουργείου.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι χειρουργοί που δεν κάνουν συχνά αυτά τα χειρουργεία έχουν υψηλότερο ποσοστό αποτυχιών κι αναθεώρησης σε σύγκριση με όσους πραγματοποιούν μεγάλο αριθμό αυτών των χειρουργείων.
Τα ποσοστά επιτυχίας της επέμβασης σπονδυλοδεσίας από έναν έμπειρο χειρουργό, είναι πάνω από 90%, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων στις οποίες ο ασθενής δε συμμορφώνεται με τις προβλεπόμενες οδηγίες και καπνίζει.
Ο Δρ. Σταραντζής έχει λάβει υψηλότατου επιπέδου εκπαίδευση σε κέντρα του εξωτερικό και έχει μεγάλη εμπειρία από πλήθος επεμβάσεων στο UniversityHospital of North Midlands, στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο Δρ. Σταραντζής προσφέρει στους πάσχοντες από σπονδυλολίσθηση την πλέον σύγχρονη κι ασφαλή μέθοδο για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.
